161.

توی همهمه جشن امضای اختتامیه جشنواره کتابخوانی ایستادم و منتظر دیدن گل روی خانوم نظرآهاری هستم که دو تا آقای جوان (اصلا تو حدس زدن سن و سال دیگران استعداد ندارم) هم برای امضا گرفتن پشت سرم می ایستند و خیلی ناراحتند از این که دخترا از سر و کول هم بالا می روند برای امضا گرفتن اما آنها باید رعایت حریم کنند و اینطوری اگر بخوان پیش برن تا صبح هم نمی تونن به هدفشون برسند بعد هم با هم میگن: اونوقت این دخترا میگن برای چی همه جا صفها رو زنونه مردونه میکنن؟ انصافا سئوال هوشمندانه ایه برای من که همیشه به مسئله صف و تاثیر اون تو زندگی دهه شصتی ها توجه زیادی دارم.

همین سئوال توجهم رو به بقیه حرفهای اون دو تا پسر جلب می کنه که این وسط یکیشون یه کلمه انگلیسی از دهنش می پره اون یکی هم با غیظی دوستانه (این مدلش رو دیدید تا حالا؟) میگه: تو که به من میگی کلمه عربی به کار نبرم و از فرهنگ ایرانی دفاع می کنی پس حق نداری کلمه انگلیسی به کار ببری.

خب حقیقته! چرا ما همیشه از یه طرف بام می افتیم؟؟ یعنی چی که میگیم زبان عربی زبان فارسی رو از بین برده اما نمیایم از تعداد بیشمار کلمات انگلیسی و فرانسوی بگیم که توی زبانمون وارد شدند انقدر که وقتی فرهنگستان معادلی براشون پیدا می کنه اون معادل به نظرمون انقدر مسخره میاد که حاضر نیستیم حتی برای یک بار هم بشنویمش چه برسه به استفاده؟؟

اصلا واژه هایی که سالها پیش وارد زبانمون شدند به کنار (من واقعا نه با واژه های انگلیسی نه با واژه های عربی که وارد زبانمون شدند هیچ کاری ندارم چون به نظرم اونها دیگه جزئی از زبان ما هستند) چرا وقتی اسم اسلام و مسلمانی میاد اسم نماز خوندن میاد میگیم من یه ایرانی اصیلم و حتی مدعی میشیم که چرا نماز رو باید به عربی بخونیم؟ اما وقتی حرف افه و کلاس و این حرفها مطرح باشه از هر ده تا کلمه مون 9تاش انگلیسیه برای این که بگیم ما هم بلدیم؟؟؟

اینجاست که باید بگیم:

قربون برم    خدا رو      یک بام و دو هوا رو          این ور بام سرما رو         اون ور بام گرما رو

پانوشت:

به جان خودم من فقط چند دقیقه فالگوش ایستادم. 

پانوشت2:

حالا فکر کن اون دو تا آقا پسر وبلاگ نویس باشند و به اینجا برسند و این پست رو ببینند و ....