179.

به معلم کلاس زبان دخترک در بحثی درباره ارشد می گویم:

اگر هم قبول نشوم گله ای ندارم و حتی باز هم از خودم راضی هستم چون در مدت چند ماه کلی مطلب روانشناسی با پایه و اساس یاد گرفتم و این مطالب خیلی به دردم می خورند.

اما تمام مدت زمان بعد از اسنک تایم تا پایان کلاس و حتی بعد آن را به این فکر می کنم که چقدر این حرف را از عمق دل گفتم و چقدر این حرف واقعیت دارد؟؟

یعنی من هدفم همین بود؟ که چند تا نظریه روانشناسی یاد بگیرم؟؟؟ یعنی نمی توانستم این نظریه ها را در جای دیگری و با فراغ بال بیشتری یاد بگیرم به جای آن که سه ماه تمام شب ها خواب را بر خودم حرام کنم و صفحه به صفحه پیش بروم و آخر هر دو هفته ام با استرسی که تا به حال در هیچ آزمونی تجربه نکرده بودم بگذرد؟؟

نمی دانم!

دیشب با دوستی در همین مورد چت می کردم حتی نتوانستم یک جمله درست و درمان تحویلش بدهم و آن چیزی که در مغزم هست را درست به او منتقل کنم. پست های قبل را نگاه می کنم یکی از یکی افتضاح تر حتی دو جمله درست و حسابی نتوانسته ام پشت هم ردیف کنم که اشتباه دستوری نداشته باشد.

اوضاع زندگیم هم همینطور است، هر روز مشتری می آید برای خانه و من هنوز مرددم بین فروختن و نفروختن و در این مورد هنوز نتوانسته ام تصمیم درستی بگیرم از طرفی این شهر را دوست دارم و راحت تر با مردمانش ارتباط برقرار می کنم و از طرفی دوری از خانواده برایم سخت است؛ نه که اگر تهران باشم هفته ای چند بار به خانه پدرم بروم اما همین که اینجا از اول هفته باید منتظر باشم تا آخر هفته برسد و من به دیدن پدر و مادرم بروم این برایم محدودیت بزرگی است و عذابم می دهد. و مورد دیگر فکر اثاث کشی آن هم در این وضعیت است که روح و روانم را به هم می ریزد؛

و همه اینها به اضافه بحث هایی که یکی دو هفته پیش با خانواده همسر پیش آمد و جنگ اعصابی که در مورد طلاق خواهر همسر در خانه شان وجود دارد و از طرفی هم تلاش برادر همسر برای رسیدن به عشق قدیمیش که این بار مرا واسطه قرار داده همه و همه مشغولیت های ذهنی این روزهایم هستند.

پانوشت:

برایم دعا کنید همین!

بعدانوشت:

اینو الان توی یه سایت دیدم؛ زیبا بود و پرمغز:

تیر ، فقط با به عقب کشیده شدنش پرتاب می شه ...
اگر زندگی با سختی هاش شما رو به عقب می کشه ؛ می خواد که شما رو به یه هدف بزرگتر پرتاب کنه ...
لطفا شما به نشونه گیریتون ادامه بدید ...