200.

اوایل همیشه سعی می کردم برای پست هایم بهترین عنوان را برگزینم این عادت از زمان خبرنگاری و تلاش برای تهیه یک تیتر خوب برای مصاحبه یا یک خبر خاص روی من مانده بود و به این وبلاگ و پستهای آن هم سرایت کرده بود. بعضی پست ها را شاید فقط به این دلیل که مثلا آن لحظه حال خوشی نداشتم برای پیدا کردن تیتر مناسب ثبت موقت می کردم و بعد مدتی هم به کلی فراموششان می کردم شاید باورتان نشود اما از این دست مطالب بدون عنوان ثبت موقت در بخش مدیریت وبلاگم کم ندارم. نه این که همیشه عنوان هایم تاپ بوده باشند نه! مهم برایم این بود که عنوان مناسب با متن انتخاب شود و جمله یا کلمه بی ربطی نباشد.

اما بعد فوت مادربزرگ این وسواس داشت کار دستم میداد نه حال و حوصله تیتر مناسب پیدا کردن داشتم و نه می توانستم حرفهایم را در دلم نگه دارم و ننویسم این شد که روال را بر شماره گذاری پست ها گذاشتم چیزی که مدت ها بود از آن فراری بودم.

اما این شماره گذاری یک حسن دارد و آن هم این است که من الان دقیقا میدانم چندمین پست وبلاگم را دارم می نویسم. و شاید باید خوشحال باشم که امروز به دویستمین پست این خانه مجازی رسیده ام یا شاید هم باید ناراحت باشم که می توانستم بیش از این بنویسم و ننوشته ام که البته کمیت مهم نیست خدا کند کیفیت نوشته هایم بالا باشد! 

پانوشت: خیلی به دنبال پیدا کردن سر و ته این پست نباشید خودم هم دقیقا نفهمیدم چی نوشتم!!