241.

مدتها نبودم! بیش از شش هفت ماه! نه که آنقدر گرفتار بودم که فرصت نوشتن نداشتم یا این که چون کامپیوترم را جمع کرده بودم با تبلت هم نمی توانستم بنویسم یا وب گردی کنم؛ اینها همه ش بهانه است؛ مسئله اینجاست که انگار این دوره رکود باید هر از گاهی یعنی تقریبا سالی یک بار به سراغم بیاید!

قبلا، آن زمانی که اولین وبلاگ و دومین وبلاگ و سومین وبلاگم را در 17-18سالگی می نوشتم هر وقت این رکود به سراغم می آمد دیگر روی برگشتن و نوشتن نداشتم و وبلاگ جدیدی راه اندازی می کردم اما الان ...

شاید رویم و شاید هم انگیزه ام و شاید هم اعتیادم، نمی دانم کدام؟ اما بالاخره یک چیزی این وسط تغییر کرده که بعد از راه اندازی همه اطرافیان من و بعد از هر دوره رکود باز برگشته ام و نوشتن را از سر گرفته ام.

اتفاق های زیادی در این مدت طولانی رخ داد؛ در یک شرکت بازاریابی کار گرفتم اما چون با روحیه ام سازگاری نداشت بعد دو سه ماه دست از پا درازتر برگشتم کنج خانه! اما همان دو سه ماه کافی بود برای بازگشت من به دنیای کار و دنیای بیرون از خانه کوچکم!

الان با یکی از همکلاسی های دوران دانشگاه که در عرصه خبرنگاری پیشرفت زیادی داشته ارتباط زدم و به کار مورد علاقه ام برگشتم دنیای زنده و زیبای خبرنگاری؛ البته هنوز پله اول نردبانم و مانده تا برگردم به آن اوجی که قبل از مادر شدن به زحمت به آن رسیده بودم اما خوشبختانه صبر من زیاد است!

دخترکم بزرگ شده آنقدر که لباس فرم مدرسه می پوشد و من دلم غنج می رود برای قد و بالایش آنقدر که کتاب داستان هایش را نصفه و نیمه خودش می خواند آنقدر که از مثنوی شعر حفظ می کند آنقدر که...

دختر کوچکم هم راه می رود و شعر می خواند راه می رود و سوره های کوچک قرآن را می خواند و من اصلا نمی فهمم کی اینها را یاد گرفته و باز دلم غنج می رود برای زبان فلفلیش!

خلاصه که بعد از یک دوره رکود به عنوان اولین پست می گویم این روزها همه چی خوبه و شکر خدا شادم!