249.

اوایل مادر شدنم، وقتی که صبا شش هفت ماهه بود و من غرق در لذت روزهای شیرین مادری، یکی از دوستان که دخترکی همسن دختر من داشت بزرگترین دغدغه اش این بود که حالا که همسرش هدیه برایش تور دور اروپا گرفته دخترکش را بگذارد برود یا با خود ببرد؟ گزینه سومی در کار نبود که من اگر بودم یک گزینه سوم هم داشتم که از همه هم پررنگ تر بود؛ تور اروپا را می خواهم چه کار؟!! دخترکم و رسیدگی به او و راحتی و آرامش او از همه واجب تر است!!

دوست عزیز من آخر هم دخترش را گذاشت و رفت؛ و یادم است که چقدر در دلم او را خودخواه خواندم که  خوشی خودش را به فرزندش ترجیح داده، حتی برای مامان که داستان را تعریف می کردم با یک اه اه و پیف پیف غلیظی گفتم: به اینا هم میشه گفت مادر؟!!! خب میخواین ولگردی کنید چرا بچه میارید؟؟!!!

اما این روزها که نزدیک به 6سال تمام از مادری کردنم می گذرد، خوب می دانم که فرشته آن روز کار درستی انجام داد؛ شاید او این روزها از من شادتر باشد و با آرامش بیشتری مادری کند، من اما این روزها حالم خوب است ولی گاهی ... فقط گاهی  فرار می خواهم... فرار از همه چیز! بچه ها و خانه و بار مسئولیت آنها... حتی فرار از همسر بودن... حتی فرار از دختر بزرگ خانواده بودن... حتی فرار از عروس بزرگ خانواده ای درهم و درگیر بودن....

دوست دارم به سمت مقصدی نامعلوم بدوم و همه چیز را پشت سرم جا بگذارم.

اما خوب می دانم... حتی در همان حین هم که می دوم و باد صورتم را نوازش می کند و سعی می کنم پشت سرم را نگاه نکنم، به بچه ها و کارهایشان، همسر و خستگی هایش، خانواده ام و توقعاتشان.... فکر می کنم و باز خسته می شوم... خسته و خسته و خسته تر از قبل...