263.

در یک بعدازظهر طولانی فروردینی، همسر و دخترها برای احوالپرسی راهی خانه پدر همسر شده اند و من نشسته ام به انتظار پیکی که نمی دانم می رسد یا نه! همکلاسی سابق از دیروز قرار است برایم سی دی بفرستد و همچنان خبری نیست گفتم امروز خودم بروم خبرگزاری و سی دی را بگیرم که گفت نه یک مصاحبه دیگر انجام می دهم همه را با هم می فرستم. البته راستش این است که انتظار برای رسیدن پیک فقط بهانه ای بود برای این که به خانه پدر همسر نروم و غرغرهایش را نشنوم و کمی هم با خودم تنها باشم.

حالا هم نشسته ام پای تلویزیونی که هیچ علاقه ای به برنامه هایش ندارم و فقط برای خودش ویزویز می کند، فکرم مشغول تماس تلفنی امروز خبرنگار یکی دیگر از سرویس های خبرگزاری است که دنبال کسی بود که مصاحبه هایش را پیاده کند و همکلاسی سابق شماره من را به او داده بود. فکرم مشغول است که چرا قبول کردم؟ مگر تصمیم نداشتم امسال دیگر میرزابنویس نباشم و دنبال یک کار در خور تخصص و تجربه ام باشم؟

نمی دانم! فعلا که قبول کردم و دو روز اول هفته را که تا بحال بیکار بودم باید بنشینم پای گپ و گفت های اقتصادی! راضیم چون بی آن که از خانه بیرون بروم پول خوبی به دست می آورم اما...

یک جمله در تمام کلاس های تخصصی روزنامه نگاریمان تکرار می شد: خبرنگار اقیانوسی از اطلاعات به عمق یک سانتی متر است! حالا با این پیشنهاد کاری جدید و با توجه به این که برای هفته نامه مصاحبه های سیاسی و سینمایی می نوشتم و برای خبرگزاری مصاحبه های ورزشی و حالا هم اقتصادی، و این که با هر مصاحبه کلی مسئله برای کنجکاو شدنم و سرچ در اینترنت در مورد همان موضوع برایم پیش می آید، یواش یواش به همان اقیانوس تبدیل می شوم و از این بابت هم راضیم، اما همچنان دلم کار به معنای واقعی می خواهد:((

پ ن:در مصاحبه های حماسی معمول بعد از قهرمانی های تیم های ورزشی کشور، امروز یکی پیرو قهرمانی تیم ملی کشتی ایران می گفت: ما عادت به فیتیله پیچ کردن آمریکا در همه صحنه ها داریم اینم روش!! یعنی خداییش ملت جوگیری هستیم اساسی!!

پ ن:سفر عمره هم فعلا تعلیق شد!!